IL GRAPPOLO

Kiść składa się z rzadkich, krągłych jagód o różnych kształtach.
Miąższ jest soczysty pokryty twardą, granatową, woskową skórką.
Ze skórki podczas gryzienia wydobywa się trawiasty posmak, jest on również wyczuwalny w winie.

CENNI STORICI

Carmenère: na rynku w końcu w oryginalnej nazwie.
Dzięki włoskiemu dekretowi z 22 grudnia 2010, odmiana Carmenère otrzymała oficjalnie kontrolowaną nazwę pochodzenia („Controlled Designation of Origin” = DOC) zarówno Lison-Pramaggiore jak i Piave.
Ten istotny postęp nastąpił po kolejnym niedawnym dotyczącym oficjalnego uznania winogron Carmenère, starej odmiany Bordeux, która pojawiła się w północnych Włoszech razem z Cabernet Franc w latach 1800, z którą była natychmiast pomylona i zaklasyfikowana jako ta druga.
W 1991 roku Instituto Sperimentale per la Viticoltura (Instytut Uprawy Winorośli i Winogrodnictwa) w Conegliano wyjaśnił tożsamość Carmenère, która długo była nazywana „włoskim Cabernet Franc”. Ponadto, prawo zabraniało, aby używać tych winogron do produkcji wina z taką nazwą na etykiecie, a także nawet, aby uprawiać tak określaną odmianę.
Dzisiaj, w jej ziemi rodzinnej, Francji, Carmenère jest niemalże całkowicie zapomniana, pomimo tego, że jest dobrze znana w Chile i Kalifornii, rozsiana po Włoszech, szczególnie w regionie Veneto.
Niekwestionowanie, jak na cabernet, Carmenère wywodzi się z Vitis biturica, która pojawiła się w okolicach Bordeaux wraz z plemieniem Bituriges Celtic, podczas gdy niewiele wcześniej Columella twierdził, że pochodzi ona z Durres (Albania) i wiedział o jej uprawie w różnych obszarach Iberii (Hiszpania), a w szczególności tam gdzie obecnie znajduje się Rioja.
Spośród zróżnicowanej rodziny cabernet, w latach 1800 w Bordeaux, we Francji, dwie odmiany wyróżniały się i miały nawet swoją nazwę – grupa Cabernet Sauvignon i Cabernet Franc. Pośród tych cabernetów jak potwierdziły badania przeprowadzone we Francji na początku XX wieku (Ampelographie P. Viala i V. Vermorel, 1905) znajdowała się odmiana, która była rozpoznawalna dzięki liczbie morfologicznych, a przede wszystkim organoleptycznych cech winogron.
To, co odróżniało Carmenère od Cabernet, to większe i rzadsze zbitki, przyrost, niska płodność, aromat i bardziej intensywny kolor winogron (Ampelographie Universelle P. Odart, 1849).
Nie mniej jednak, odmiana sprowadzona do Włoch razem z Cabernetami – prawdopodobnie w roku 1820 -  była błędnie brana za zdegenerowaną i słabszą formę Cabernet Franc.
W rezultacie w regionach Veneto i Friuli, gdzie jest dość powszechną odmianą dla ampelografów, uczonych i hodowców stała się prototypem Cabernet Franc.
Podczas lat 1960, Profesor Antonio Calo i Profesor Carmine Liuni studiowali, co znane było jako Cabernet Franc w regionie Veneto, porównując odmianę tą z importowanymi francuskimi kolekcjami Cabernet Franc uprawianej w tym kraju i zaczęły pojawiać się miedzy nimi różnice.
W tamtym czasie różnice te przypisywane były wariacjom w klonach i w celach propagacyjnych podzielone zostały (niewłaściwie) na typ francuski Cabernet Franc i typ włoski Cabernet Franc, która to później okazała się być Carmenère.
Dopiero badania ampelograficzne, a przede wszystkim współczesna analiza chemiczna winogron i wina wykonana pomiędzy 1988 a 1991 rokiem w Institute Sperimentale di Viticoltura in Susegana przez profesora Calo, Di Stefano i Costacurta, dały światło wystarczającym różnicom na tyle, że uwierzono w fakt, że francuskie i włoskie klony były prawdopodobnie różnymi odmianami.
Potwierdzenie tego odkrycia przyszło z pojawianiem się Carmenère w rejestrze odmian winorośli, rozwiewając jakiekolwiek wątpliwości i otwierając drogę dla nowego wina, którego północne Włochy są teraz kolebką uprawy.
 

APPROFONDIMENTI